Dla problematyki wymogów stawianych przez prawo nazwie spółki jawnej podstawowe znaczenie ma artykuł 43 (1) Kodeksu cywilnego. Wynika zeń zarówno prawo jak i obowiązek działania przez spółkę jawną pod własną firmą. Podobnie jak inni przedsiębiorcy, spółka może posiadać tylko jedną firmę.
Szczegółowo problematykę firmy spółki jawnej uregulowano w art. 24 Kodeksu spółek handlowych, a w pozostałym zakresie w będących lex generalis prawa firmowego art. 43(2) – 43 (10) k.c. Brzmienie firmy ustalają sami wspólnicy w umowie spółki (art. 25 pkt. 1 k.s.h)., a jej zgłoszenie do sądu rejestrowego jest obowiązkowe (art. 26 k.s.h). Firmę wpisuje się do rejestru przedsiębiorców, w dziale I (art. 38 pkt. 1 ustawy o Krajowym Rejestrze Sądowym).
Jakie ustalić brzmienie firmy?
Wymogi, którym winna odpowiadać firma spółki jawnej wskazuje art. 24 k.s.h. (tzw. składniki obligatoryjne firmy). Zgodnie z treścią tego przepisu, firma powinna zawierać nazwiska bądź firmy lub nazwy wszystkich wspólników albo nazwisko lub firmę (nazwę) jednego lub kilku wspólników. Niezbędne jest również dodatkowe oznaczenie “spółka jawna”. Dopuszczalne, chociaż nie konieczne, jest zamieszczenie w brzmieniu firmy imion wspólników.
Artykuł 24 k.s.h. pozwala na używanie w obrocie (jednakże nie w brzmieniu firmy) dobrze znanego skrótu “sp. j.”. Skrót można stosować np. w ogłoszeniach, reklamach, na pojazdach albo tablicach na budynkach spółki. Pojawi się on również w dokumentach umów, w korespondencji firmowej oraz na fakturach. Poza elementami obligatoryjnymi, brzmienie firmy spółki, podobnie jak innych przedsiębiorców, może zawierać dodatki “dowolnie obrane” (art. 43 (5) k.c.). Zwykle elementy dodatkowe wskazują na branżę, w której działa spółka oraz siedzibę. Mogą mieć też charakter fantazyjny.
Bez wprowadzania w błąd
Czy prawo handlowe pozwala na korzystanie w obrocie z innych niż “sp.j.” form skrótu firmy lub zapisywania go dużymi literami? Nie sprzyja to jednoznacznej identyfikacji podmiotu i jego formy prawnej, zatem nie wydaje się uzasadnione. Rygorystyczne stosowanie art. 24 Kodeksu zwiększa pewność obrotu i ochronę interesów osób nie posługujących się dobrze językiem polskim.
Wspomniane już przepisy prawa cywilnego, zaliczane do ogólnego prawa firmowego, wskazują, że firma przedsiębiorcy powinna odróżniać się w “dostateczny” sposób od firm innych podmiotów działających na tym samym rynku (art. 43 (3) k.c.). Firma nie może również wprowadzać w błąd np. co do przedmiotu działalności, osoby przedsiębiorcy, miejsca prowadzenia interesów albo źródeł zaopatrzenia.
Na podstawie: W. Pyzioł, A. Szumański, I. Wiess, Prawo spółek, Warszawa 2014.